bericht 48
De afgelopen week had ik herfstvakantie van school. Ik heb er zelf nog 3 morgens bij genomen, omdat ik wel eens wat in huis wilde opschieten. En dat is goed bevallen.
De Zweedse les gaat vreselijk langzaam, omdat er zo veel niet-Europeanen en niet zo gemotiveerde leerlingen bij zitten. Ik heb het er met de docent over gehad, dat ik dat toch wel zonde van de tijd vind. Nu krijg ik andere boeken en mag ik voor mezelf werken. Hij komt dan steeds even bij me langs om vragen te beantwoorden en dergelijke. Ook krijg ik boeken en CD-s mee naar huis. Zo gaan we dan dus vanaf morgen verder. Ik hoop dat ik dan wat sneller door de stof heen kom. Het lezen en praten gaat best al lekker, maar het verstaan van de Zweden is een ramp. Daar oefen ik trouwens ook veel te weinig mee, omdar we bijna niemand echt spreken. Dan moet dan later maar eens.
Alinda gaat niet naar Zweedse les, omdat zij officieel in Nederland woont en dus ook geen persoonsnummer heeft. Ze zou dan alles zelf moeten betalen. Zij doet het met wat ik mee naar huis neem.
We hebben ook regelmatig een excursie van school of een lezing. Zo waren we op bezoek in een bejaardentehuis. De bewoners hadden een mooie kamer met een pantry, een slaapkamer en een eigen douche/wc. Er waren 3 afdelingen met elk 12 bewoners. Op elke afdeling werken overdag en 's avonds 4 verzorgenden en 's nachts één. Er zijn hier wel bejaardenhuizen of gezinsvervangende tehuizen, maar men streeft er naar om de mensen zo veel mogelijk in hun eigen huis te laten wonen. Er is dan ook genoeg thuiszorg beschikbaar. Als het moet ook dag en nacht. Ik weet van een totaal verlamde jongeman die zelfstandig woont en 24 uur per dag iemand bij zich heeft. De verzorgenden zijn in dienst van de gemeente en rijden in een auto van de gemeente. Je ziet er inderdaad heel veel rijden.
Ook hadden we een lezing van een wethouder. Om ons te vertellen over de Zweedse politiek. Die verschilt bijna niet van de het Nederlandse systeem. Hij vertelde dat in Hagfors volgend jaar begonnen wordt met de bouw van een methanolfabriek. Dat gaat 500 arbeidsplaatsen opleveren en als de fabriek klaar is zijn er 200 personeelsleden nodig. Dat is een enorme push voor een gemeente waar 1/3 van de bevolking 65+ is. Er zijn dan ook natuurlijk veel meer gezondheidszorgers, onderwijzers e.d. nodig. Zweden bouwt die fabriek, omdat ze onafhankelijk van olie wil worden. Er gaat dan veel meer GFT opgehaald worden en er is natuurlijk heel veel hout en houtafval in dit land. Let wel: voor elke gekapte boom moeten er 2 nieuwen geplant worden.
Nadat we vorige week een paar dagen met veel regen hadden (net als in Nederland) is het nu al weer een poosje lekker zonnig met flinke vorst 's nachts. De zon staat de hele dag op het raam en verwarmt alles dus lekker. Scheelt een hoop stookkosten. Heerlijk weer is het zo.
Als het even kan wandelen we elke dag. Alleen heb ik steeds meer last van mijn versleten heup. Er zijn al dagen geweest dat ik bijna helemaal niet kon lopen vanwege de pijn. Ik ben bang dat ik me een nieuwe heup moet laten aanmeten. Daar zit ik niet echt op te wachten. Maar goed nu gaat het weer goed en loop ik elke dag weer een mooi stukje in de prachtige natuur hier.
Op het ogenblik, zondagmorgen 11.45 uur, schijnt de zon, is de lucht mooi blauw met een enkel wolkje en is het -2 graden.
Van de buurman hoorden we dat de elandenjacht niet zo veel had opgeleverd. Er waren er niet zo veel omdat er hier in de buurt 10 wolven zitten. Ik vraag me af of elanden daarvoor echt op de loop gaan. Maar goed, er zijn er tenminste niet zo veel geschoten.
Alinda is begonnen met breien en ik ben met haar mee gaan doen. 's Avonds met een muziekje er bij of Zweedse les en je hebt geen TV nodig. We hebben trouwens nog steeds geen schotelantenne gekocht. Helemaal geen haast mee.
Op 1 november was het allerzielen/allerheiligen. Dat wordt hier gevierd op de 1e zaterdag na 1 november, omdat mensen meestal van ver moeten komen om de graven van hun geliefden te bezoeken. Er staan meestal wel wat kaarsen op de graven te branden, maar nu staat het kerkhof vol kaarsen. Ook op de muur rondom het kerkhof. Dat doet ons wel wat. Het is ontroerend om dat met z'n allen te beleven. En in het donker een prachtig gezicht. Alleen zijn wij eerst naar de kerkdienst gegaan en dan hadden we niet moeten doen. De tenen staan ons dan krom in de schoenen. De volgende jaren gaan we, net als de meeste Zweden trouwens, gewoon in stilte op het kerkhof onze kaarsjes branden en herdenken. Jammer dat het in Nederland niet meer gebeurd.
Een hartelijke groet van ons beiden.